Rozdział 25

Jego sylwetka zbliżała się do łóżka. Zadrżałam, lecz on jak gdyby nigdy nic położył się spać.Przyglądałam się mu i próbowałam zrozumieć, dlaczego tyle złości znajduje się w tym człowieku? Dłużej tego nie wytrzymam.

*Oczami Zayna*

Obudziłem się sam w łóżku. Było to bardzo dziwne uczucie. Wziąłem krótki prysznic i udałem się do kuchni.  Anthoinette stała do mnie tyłem. Chciałem się do niej przytulić, lecz ona odwróciła się do mnie z nożem w ręku.

-Nie radzę się zbliżać. Jeden twój krok i się zabije. Ty nie chciałeś więc zrobię to sama.

-Odłóż to!- powiedziałem stanowczo, ale chyba nic do niej nie docierało.-Nie zrobię Ci krzywdy. Obiecuje.

-Ty naprawdę się słyszysz? Nie zrobisz mi krzywdy? Przepraszam bardzo a poprzedniej nocy to sama się zgwałciłam?- jeszcze nigdy jej takiej nie widziałem. Wyglądała jak by była opętana. Zrobiłem krok do przodu.- Czy nie jasno się wyraziłam Malik?-przejechała ostrzem po nadgarstku. Krew kapała na podłogę, a na twarzy An pojawił się grymas bólu.

-Porozmawiajmy. Zostaw to i chodź do mnie.

-Nigdy Zayn. Nigdy więcej mnie nie dotkniesz. To koniec tego chorego związku. Ja dłużej tego nie wytrzymam. Zabijasz mnie od środka.

- Nie wydaje mi się skarbie.- uśmiechnąłem się po czym szybkim ruchem wyrwałem jej nóż z ręki.

*Oczami Anthoinette*

Pociągnął mnie z kuchni przez przed pokój, aż do schowka pod schodami. To tu przetrzymywał Rosemary, a ja niczego nie świadoma spałam w jego łóżku. W pomieszczeniu panował półmrok . Ściany były w kolorze brudnej szarości. Łóżko, krzesło i umywalka. Okna zagrodzone kratami.

-Z..Zayn..

-Jak będziesz posłuszna to Cię przeniosę do sypialni

-Będę! Proszę nie zamykaj mnie tu! Zayn!- już go nie było. Słyszałam jak zamyka drzwi. Kurwa! Jak ja mogłam być aż tak ślepa żeby się w nim zakochać? Bardzo długo waliłam pięściami i nogami w drzwi, dlatego nawet nie wiem kiedy ze zmęczenia usnęłam.Kiedy się obudziłam na krześle zobaczyłam kanapki, wodę oraz apteczkę. Obandażowałam sobie ranę, która wyglądała paskudnie, a następnie wypiłam wodę. Poczułam się senna. Ten skurwiel musiał mi coś dosypać. Znów zawitałam do krainy Morfeusza.Ile spałam? Nie wiem, lecz byłam przeraźliwie głodna, a nie chciałam dotknąć jedzenia zostawionego przez Zayna. Już mu nie ufam.

-Wypuść mnie Zayn! Jestem głodna!- zero odzewu-Zayn!-znów krzyknęłam. Nic nie było słychać. Czyżby go nie było w domu? Wątpię- Otwórz te pieprzone drzwi. 

- Nie mogę..-ten cudowny głos Nialla.

-Niall proszę Cię. Jestem głodna.

-Ja po prostu nie mogę Anthoinette. Chciałbym, ale nie.

-Przynieś mi chociaż jakieś jedzenie, w którym nie ma środków odurzających. Nie będę chciała uciekać obiecuje.

- No dobra. Postaram się coś przynieść. - słyszałam tylko oddalające się kroki chłopaka. Usiadłam na łóżku i myślałam jak stąd uciec. Taka szansa jak dziś może się nie powtórzyć. Czas w tym pomieszczeniu jak by dwa razy wolniej płyną. W końcu usłyszałam dźwięk otwierającego się zamka. Niall położył mi stos naleśników na krześle. "Teraz albo nigdy" powiedziałam sobie w myślach. Wstałam z łóżka.

- An co ty robisz? Musisz zostać.! Nie chcę Cię skrzywdzić!-zagrodził mi drogę do wyjścia.

-Skrzywdzić? Już nie możesz bardziej mnie skrzywdzić.

-An on Cię wypuści. Zostań i zjedz naleśniki

-Niall kurwa!-on wrócił. Blondyn nawet na mnie nie zerkając wybiegł z pomieszczenia i zamknął drzwi. Kurwa. Przynajmniej mam co jeść..Zajęłam się naleśnikami ignorując krzyki Zayna. Biedny Niall przeze mnie będzie miał przesrane. Odstawiłam talerz w chwili kiedy otworzyły się drzwi.Wszedł powoli lustrując mnie wzrokiem. Czekałam, aż zacznie na mnie krzyczeć, a on po rostu na mnie patrzył. 

-Dlaczego nie zjadłaś?- jak spokojnie..

-Narkotyki..

-I co z tego?!

- Nie chcę

-Cóż jesteś skazana na mnie więc może jedz to co Ci karzę?!

- Chcę pogadać z Niallem.

- Teraz pójdziesz się umyć- wyciągnął do mnie rękę, ale ja po prostu wstałam.Złapał mnie za nadgarstki i pociągnął do łazienki. Oparł się o ścianę i patrzył na mnie.

-Zostaniesz tu?

- Tak.- zrezygnowana zaczęłam ściągać z siebie ciuchy.Z ulgą odkręciłam wodę, która paliła moją skórę. Umyłam włosy, ciało i wyszłam z kabiny. Zayn otulił mnie ręcznikiem i przyciągnął do  swojego ciała.

-Kocham Cię Anthoinette.- niekontrolowany śmiech opuścił moje usta. Jego twarz wykrzywiła się w grymasie. Zaraz mi się oberwie.

-Coś Cię kurwa bawi?!

-Tak trochę. Tak bardzo mnie kochasz, że aż mnie pobiłeś?

-Przestań.

-Wypuść mnie, chcę iść do domu.

-Nie obchodzi mnie to.

-Zayn nie możesz mnie tu trzymać!

-Ty mi zabronisz?!

-Wypuść mnie- złapał mnie w pasie, zniósł mnie na dół i odłożył na to jebane łóżko w tym jebanym więzieniu i wyszedł. Super. Wcześniej miałam chociaż ciuchy. Przykryłam się kołdrę i starałam nie płakać

-An?- podniosłam głowę.

- Co chcesz Nialler?

-Przyniosłem Ci ubrania. Podobno chciałaś ze mną pogadać.

- Nie chcę gadać z nim...

-Ubierz się, nie będę podglądał.. Mam też dla Ciebie książkę.- wzięłam od niego legginsy i bluzę. Dał mi też szczotkę do włosów. Wciągnęłam to na siebie i wróciłam na łóżko. Podał mi Harry'ego Pottera.

- Nie mam innych, a wiem ,że lubisz czytać. Kupię Ci jakieś.

- Ile on zamierza mnie tu trzymać?

-Zawsze.

-Cooo?!

-Anthoinette on bardzo Cię kocha.- nie myśląc co robię zerwałam się z łóżka i pobiegłam w stronę otwartych drzwi.

-Anthoinette!

- Dokąd skarbie?!- złapał mnie w talii. Szarpałam się z nim bez większego celu. Uderzył mnie w twarz  z taką siłą, że uderzyłam o ścianę.. Dlaczego wszystko się rozmazuje?

* Oczami Zayna*

-Antionette! Otwórz kurwa oczy! Patrz na mnie!- nic zero reakcji. Strużka krwi wypłynęła spod jej głowy
-Zabiłeś ją! Zayn zabiłeś ją!
-Zamknij się!- wziąłem ją na ręce i zaniosłem do samochodu. Pędziłem w stronę szpitala. Przecież to nie moja wina, że poleciała na framugę!Wniosłem ją do środka szpitala oddając pod opiekę lekarzom. Siedziałem w poczekalni zjadając swoje paznokcie.
-Pan ją tu przywiózł?
-Tak.
-Często trafiają do nas ofiary przemocy, ale z nią jest wyjątkowo źle.Wstrząs mózgu, połamane żebra, wybite palce, zanieczyszczone rany z kawałkami szkła.-przełknąłem głośno ślinę. Ledwo co ją dotknąłem, a tu taki dramat.
-Mogę ją stąd zabrać?
-Myślę, że tak. Zaprowadzę pana.-poszedłem za nią przez korytarz o typowych miętowych, szpitalnych ścianach. An siedziała na łóżku rozmawiając z lekarzem.Zamilkła kiedy mnie zobaczyła.
-Kochanie. -powiedziałem nie spuszczając wzroku z tego faceta.
-Jeśli nie chce pani z nim iść, proszę zostać.- chyba sobie koleś jaja robi.
-Anthoinette Skarbie. Idziemy.
-Dobrze.-pomogłem jej założyć kurtkę i objąłem w tali. Wzdrygnęła od mojego dotyku.
-Anthoinette spokój.- wsadziłem ją do samochodu i powoli odjechałem.
-Zawieziesz mnie do taty?
-Nie. Zostajesz u mnie.
-Dlaczego? Zayn proszę!
-Nie podnoś na mnie głosu. Coś nagadała temu facetowi?
-Nic. Pytał co mi się stało.
-I?
-Powiedziałam mu prawdę.Że mnie pobiłeś i zgwałciłeś.
-Ta. Zgwałciłem? A jak mi ostatnio dawałaś dupy to ci się podobało tak?!
-To było coś innego wiesz?
-Anthoinette zamilcz.
-Mógłbyś mnie nie zamykać?
-Zastanowię się.

* Oczami Anthoinette*

Opuściłam głowę i oglądałam moje palce. Patrzył na mnie z przymrużonymi oczami.
-Wyprostuj się Anthoinette.
-Nie mogę Zayn... Przepraszam. Wiem, że przynoszę Ci wstyd.
-Co Cię boli?
- Nie przejmuj się.
-Nie będę pytał o to samo dwa razy więc odpowiedz.
-Wszystko mnie boli... Wszystko
-Ja... ummm... sorry za tam to.
On naprawdę myśli że ja mu to wszystko wybaczę? Żałosny dupek. Spojrzałam na niego wymownym wzrokiem, po czym odwróciłam głowę w stronę szyby. W totalnej ciszy dotarliśmy do domu. Zayn zaprowadził mnie do pomieszczenia pod schodami.

- NIall przyniesie Ci za chwilę jedzenie.-nawet nie spojrzał na mnie, a w jego głosie wyczułam smutek. Może wreszcie  uświadomi sobie, jak cierpię przez tą jego miłość.Położyłam się na łóżku z nadzieją, że usnę i zapomnę o tym bólu, który przeszywał moje ciało.